Günəş şüalarının yer üzündəki həyat üçün xüsusi yaradıldığı kimi, bu şüaların ideal ölçülərdə yer üzünə çatmasında da çox mühüm amil rol oynayır: atmosfer.
Kosmosdan gələn şüalar Yer səthinə çatmaq üçün atmosferdən keçməlidirlər.
Əgər atmosfer keçirici xüsusiyyətdə olmasaydı, əlbəttə, bu şüaların bizə heç bir faydası olmazdı. Ancaq atmosferimiz bu faydalı şüaların keçməsinə imkan verən quruluşdadır.
Maraqlısı budur ki, atmosfer yalnız bu şüaların keçməsinə izin verir. Çünki atmosfer həyat üçün lazım olan görünən işığı və yaxın infraqırmızı şüaları keçirir, həyat üçün təhlükəli digər şüaların keçməsinə mane olur. Yəni atmosfer Günəşdən başqa mənbələrdən Yerə gələn kosmik şüalara qarşı bir növ süzgəc funksiyası yerinə yetirir. Professor Maykl Denton bunu belə açıqlayır: davamı »
Kainatdakı fiziki qanunlar dörd əsas qüvvə üzərində işləyir. Bunlar cazibə qüvvəsi, elektromaqnit qüvvəsi, güclü nüvə qüvvəsi və zəif nüvə qüvvəsidir. Bu qüvvələrin ölçüləri isə kainatın indiki formada mövcud olması və həyata uyğun olması üçün mükəmməl həssaslıqla nizamlanıb.
Kainatdakı ulduzların və digər işıq mənbələrinin hamısı eyni cür işıq yaymır. Şüalar dalğa uzunluqlarına görə fərqlənirlər. Müxtəlif dalğa uzunluqlarının əmələ gətirdiyi şkala çox genişdir. Ən kiçik dalğa uzunluğuna malik qamma şüaları ilə ən böyük dalğa uzunluğu olan radiodalğalar arasında 1025-də 1 (milyard dəfə, milyard dəfə, milyardlıq) fərq var. Burada möcüzəvi cəhət Günəşin yaydığı şüaların hamısının 1025-lik şkalanın bir intervalına yerləşməsidir. Çünki bu dar sahədə həyat üçün lazım olan şüalar yerləşir.
Yer planeti, bildiyimiz kimi, Günəş sisteminin bir hissəsidir. Bu sistem kainatdakı digər ulduzlarla müqayisədə orta ölçülü ulduz olan Günəşin ətrafında fırlanan 8 planetdən və bu planetlərin peyklərindən ibarətdir. Yer sistemdə Günəşə ən yaxın üçüncü planetdir.
Möhtəşəm müvazinəti və ölçüləri ilə yanaşı, Günəş sisteminin Südyolu qalaktikasındakı yeri də qüsursuz yaradılışın nəticəsidir. Orbit qalaktikanın mərkəzindən çox uzaqda, spiral qollardan kənarda yerləşir.
Partlayışdan qeyri-adi nizama
Kosmosda həyatın izləri varmı? Bəlkə Yer üzündəki həyat kosmosun və ya yadellilərin məhsuludur? Bu və bənzəri suallar eradan əvvəlin yunan fəlsəfəsindən tutmuş bu günün tədris planına qədər özünə yer etmiş suallardır. Bu kimi düşüncələrin məcmusunu isə panspermiya fərziyyəsi daxilində incələmək lazım gəlir. “Panspermiya” fərziyyəsi, məna etibarilə, həyatın “toxumları”nın bütün kainata səpələnmiş olduğunu və bu toxumların müxtəlif planetlərə (Yer kürəsi də daxil olmaqla) yayılaraq həyata başlanğıc verdiyini irəli sürür. Belə ki, fərziyyəyə əsasən, bakteriya kimi orqanizmlər kometlər və ya asteroidlər vasitəsilə bir planetdən digər planetə səpələnir və uyğun şəraitə düşmüş bu bakteriyalar təkamül keçirərək həmin planetdə həyatın çiçəklənməsinə yol açır. Bu iddianı isə müxtəlif əsrlərin bir çox nüfuzlu elm adamları qəbul etmişdi. Lakin sonradan aparılan tədqiqatlar və yürüdülən çox sadə məntiqlər belə bu hipotezin neçə puç bir ideyadan ibarət olduğunu ortaya qoyacaqdı…
Əslində böyük partlayışın sürəti, kainatın ilk anında yaranan ədədi tarazlıqların yalnız bir nümunəsidir. Böyük partlayışdan sonra, hazırda içində yaşadığımız kainatın quruluşunu müəyyən edən “ölçülər” ortaya çıxarmışdır və bunlar üçün tam lazımi qiymətlər müəyyənləşdirilmişdir. 
Atomun içində çox mühüm bir tarazlıq var. Bu, atom nüvəsi ilə xaricindəki elektronlar arasındakı tarazlıqdır.
“Big Bang” nəzəriyyəsinin də göstərdiyi kimi, Allah kainatı yoxdan var edib. Bu böyük partlayış hər cəhətdən insanı düşündürən, təsadüflərlə izah edilməyəcək incə təfərrüatlarla və detallarla doludur.